جابه‌جایی شاکی و متهم

جابه‌جایی شاکی و متهم

وای به حال جوان مجردی که در جمع افراد میان‌سال و یا، خدایی نکرده، مسن‌تر به دام افتد. این افراد هیچ مسئله پروبلماتیکی ندارند جز این‌که چرا این جوان عزب ازدواج نکرده است. همگی با همه آن‌چه بلدند به او یورش می‌برند و هر کدام با وسیله‌ای انهدام بخشی از مغز او را به عهده می‌گیرند؛ نصیحت‌های درخشان، توصیه به دین و ایمان، رستگاری در آن جهان، سیره پیامبران و سرنوشت آتی گونه انسان.
وجه مشترک همه این سخنان مجانی آن است که جوان به خاطر نادانی و دوری از علم و حقیقت و معرفت و عرفان و منطق و فلسفه و هندسه مقصر است. او کوتاهی یا کم‌همتی کرده و باید وی را زیر سوال برد تا خوب آگاه شود و انگیزه پیدا کند تا برود ازدواجش را بکند. اما واقعیت آن است که آن جوان در تنهایی ویرانگرش انگیزه‌های قوی‌تر، جدی‌تر و فعال‌تری در درونش دارد و نیازی به انگیزه‌های بیرونی نیست. اما چه کند که اینها فقط شرط لازم‌اند و نه بیش. سائق درونی و دیگر هیچ.

در اینجا فقط به یک نکته اشاره می‌کنم:
جوانی که تقریبا نیمی از عمر مفید خود را پشت سر گذاشته و در سراشیبی اضمحلال کامل جسم و جان می‌غلتد، در وضعیتی نیست که او را متهم کنند و زیر سوال ببرند که چرا ازدواج نکرده است. بلکه واقعیت و انصاف آن است که این جوان کل جامعه و حکومت را زیر سوال ببرد و متهم کند که چرا شرایط به گونه‌ای رقم خورده که نتوانسته ازدواج کند. خلاصه آن‌که جای شاکی و متهم عوض نشود لطفا